Living on the edge

Behoedzaam hielden we onze handen stevig om de rand van de pick up geklemd. We keken elkaar aan en wisten dat dit slechts het begin was een dag waarbij we letterlijk op het randje zouden leven. Tegelijkertijd wisselden we een blik van verstandshouding met onze lotgenoten. Parelvormige druppels angstzweet liep langs het voorhoofd van mijn overbuurman. Op zijn voorhoofd stond met hoofdletters het woord TWIJFEL gespeld. Ook hij wierp angstvallig een blik door de laadbak welke volgeladen was met backpackers, volledig aan hun lot over gelaten. Het hing in de lucht. Het ging toch echt gebeuren.

Een uur en vijftien oranje overalls verder waren as ready as we could be. Met de houten plank stevig onder de arm geklemd begaven we ons als makke lammetjes in de richting van het gevaarte dat van veraf TOTAL SUICIDE ademde. Waarom we het deden? Living on the edge, Niets meer, niets minder. If you're not living on the edge, you take up too much space. Zei een wijs man ooit. En natuurlijk had hij gelijk. We liepen omhoog en voelden de grond onder ons wegglijden. Langzaam, maar heel zeker. Het voetwerk was bedachtzaam, het evenwicht was ver te zoeken. Bij elke kiezel die we in het ravijn zagen verdwijnen sloeg ons hart over. We could be next. Er was bloed, zweet en er waren tranen in overvloed. Het was knokken om naar de top te komen, gevaarlijk hard knokken. Het uitzicht was adembenemend, evenals het feit dat de wind ons bijna over het randje trok.

En toen was het moment daar. De plank ging neer en een voor een maakten we ons klaar om regelrecht naar beneden te suizen. Waarom? Omdat het kan. Het was eng, het was bizar. Het was geweldig. Er waren snelheden van 176 km/pu gehaald. Maar, zoals iedereen weet: in het verleden behaalde resultaten bieden geen garanties voor de toekomst. Niemand had enige garantie. Iedereen had angst. Maar we gingen ervoor. Zitten. Hakken tegen de grond. We voelden hoe de stugge vezels van het versleten touw diep in onze handpalmen snee.

Er was een 'ready'.
Er was een 'set'.
En daar was de onvermijdelijke 'GO!'

Sneller dan verwacht en langzamer dan gehoopt racete we naar beneden. De strijd van ons leven kwam tot een acute stop onder aan de vulkaan waarvan we even daarvoor nog dachten dat die ons einde zou betekenen.

Vulcanoboarden. Dat doen we gewoon even!